Κυριακή Απόγευμα Δεκέμβρη | Τζίμι Μοντόγια

Τις Κυριακές πληρώνω τα πάθη του Σαββάτου.

Για λίγο τις ζωές γευόμαστε, τις ζωές που δεν ζήσαμε , τις ζωές που τολμήσαμε να ονειρευτούμε.

Kαι κουβαλάμε κάπνα και αγκαλιές και αλκοόλ και οσμές Σαββατιάτικες στο δέρμα μας.

Τις Κυριακές του Δεκέμβρη το φως είναι σκληρό , πέφτει επάνω μας σαν θηρίο με νύχια να μας κατασπαράξει. Οι βραδινοί φίλοι σκιές πια, εξαϋλώνονται στο πρώτο φως της ημέρας διαδρομή Ομόνοια – Πειραιά και ένα χέρι τους τραβά μακριά.

Τώρα κάθομαι ήσυχα και τρώω πρωινό, σάρκες και μουσικές καταπίνω, μνήμες περιμένοντας να τρέξω. Μακριά από τους ίσκιους μου, πιο γρήγορα από εχθές.

Αργείς να φανείς και πήρε να βραδιάζει

και στα ηχεία σκούζει το πιάνο του Satie.

Απόψε θα τρέξω

Απόπειρα #2 | Tζίμι Μοντόγια

Πλαγιάζω στην μεριά μου. Όπως όταν ήσουν εδώ, σαν από συνήθεια. Ανάβω το φως που μου πήρες δώρο, μα κάνει σκοτάδι. Το φως που μου πήρες δώρο λίγες ημέρες πριν με στείλεις στο σκοτεινό κατήφορο.

Η πλευρά του κρεβατιού που ξάπλωνες είναι ελεύθερη σαν να περιμένει κάτι, ενώ εγώ περιορίζομαι στο δικό μου μέρος. Είναι ελεύθερη για να μπεις να πλαγιάσεις πλάι μου μετά τα αλκοολικά σου ξενύχτια. Τότε που με έπαιρνες τηλέφωνο και με ρωτούσες εάν κοιμάμαι. «Όχι» σου έλεγα. Ψέματα. Πάντα κοιμάμαι και πάντα κοιμόμουν. Και όταν ξυπνούσα ήμουν ήδη στην άκρη ενός γκρεμού.

Προχθές όταν έκλεισα το φως το κομοδίνο σου έκανε ένα θόρυβο, σαν να μου υπενθύμιζε  για την απουσία σου, ότι το μόνο, το οποίο έχει μείνει στο δωμάτιο είναι τα λιγοστά σου πράγματα εντός του και υγρές αναμνήσεις. Το παράθυρο ανοιχτό μπάζει υγρασία ή είναι τα δάκρυα  αυτά που με νοτίζουν και κρυώνω;

Το σπίτι μου όπως και η ψυχή μου χωράει πολλά. Την απουσία σου μόνο δε χωράει, τα βουβά τα πρωινά χωρίς αγκαλιά.

Ακόμα κρατάς τα κλειδιά σαν να λες: «εγώ θα ξαναμπώ σπίτι σου». Ακόμα κρατάω την πλευρά σου ανέγγιχτη σαν να λέω: « θα γυρίσει να ξαποστάσει, κάπου στον Κεραμικό θα πίνει». Έχω αραδιάσει τα βιβλία μου, σαν να θέλω να την κρατήσω ζεστή. Ίσως απόψε ακούσω τα κλειδιά να ξεκλειδώνουν τη πόρτα.

Ίσως τα πίνεις κάπου έξω

Εγώ σε περιμένω, από συνήθεια μωρέ

Που ξέρω, ίσως αγαπηθούμε κάποτε με αυτή τη συνήθεια

Αντίο, το νου σου εκεί έξω.

Ας υποθέσουμε ένα υπέροχο κενό | Τζίμι Μοντόγια

Στέκω ακίνητος ανάμεσα σε κιθάρες, καπνό, χάπια και μουσικές. 

Μετράω τα λόγια ένα προς ένα, ξυράφια χαράζουν το δέρμα μου αφήνοντας να φανούν μικρές λιμνούλες από δάκρυα. Αναμένω, όπως έκανα πάντα, δεν θυμάμαι πόσο και πότε ξανά. Ιστορίες σε κύκλο, επανάληψη και φθορά. 

Από το πηγάδι  (ανάσανα με ή ανασάναμε ,δεν τα μπορώ να τα ξεχωρίσω), ας πούμε ανάσανα με την σκέψη σου. Και τσάκισα όπως πάντα χωρίς να αρχίσω ή να τελειώσω. 

Ας ξεγελαστουμε ότι ανασάναμε, ότι γεμίσαμε για λίγο το κενό στο οποίο πέφτουμε συνεχώς μέσα 

Σε περίμενα, γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναφανείς. Πολύ όμορφο για αληθινό 

Θα αράξω, δεν το χες ποτέ και τζάμπα περιμένω κάτι έξω από εμένα. Τα φτερά μου χάρτινα σαν το σκοινί που πέταγες να πιαστώ

Θρύμματα

Χόρτασα

Θα αράξω με το ανεκπλήρωτο αγκαλιά, χωρίς να περιμένω κάτι.

Θα αράξω παρέα με εσένα, τα λόγια σου και τη φωνή σου.

Θρυμματισμένα και τα τρία

Όπως πάντα, έτσι και τώρα 

Χόρτασα πίκρα